Deze norm bepaald dat werknemers in de (semi) publieke sector niet, of in beperkte mate, meer mogen verdienen dan de minister –president.
Het probleem van deze norm id dat de minister-president op dit moment erg weinig verdient in vergelijking met het bedrijfsleven. Ongeveer 130.000 euro per jaar als ik het goed heb. Daar zitten wel wat leuke extraatjes bij maar dat is in het bedrijfsleven niet anders.
Dit levert situaties op die niet anders gezien kunnen worden dan belangenverstrengeling. Onwenselijk en zelfs verboden. Een voorbeeld hiervan is Wim Kok die na zijn minister-president-schap veel geld verdiend(e) als commissaris (Raad van commissarissen) van Shell en ING. Dit wetende kun je achteraf verklaren waarom sommige beslissingen zijn genomen, deze blijken gunstig uit te pakken voor genoemde bedrijven. Kok is het voorbeeld van links lullen, rechts zakken vullen.
In ieder geval is het verstandig om een minister-president meer te laten verdienen zodat deze minder beïnvloedbaar is. Om te voorkomen dat beslissingen worden genomen met het oog op de toekomstige carrière .
Het probleem is echter dat wanneer dit nu gebeurd alle (semi)-publieke salarissen mee omhoog schieten. Wat dan leid tot een regelrechte plundering van de schatkist.
Om dit te voorkomen/herstellen moet niet het salaris van de minister president als norm worden genomen maar een bedrag van mijn part de eerder genoemde €130.000 met daaraan gekoppeld een inflatiecorrectie.
Je vraagt je af waarom ze dat met: de hele volksvertegenwoordiging, bijhorende commissies en politieke analisten van de pers niet zelf kunnen bedenken! Ik zou hier geld voor moeten krijgen, ruim boven de Balkenende norm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten